Bali

Het allerlaatste verslag van onze reis, schrijf ik op 22 november 2015. Twee jaar later na vertrek in 2013. Veel gebeurd en er nooit echt van gekomen om dit verslag te schrijven. Dit verslag zal aan niemand verstuurd worden, een verhaal voor later, om in (en op) een luie stoel met een borrel terug te lezen.

Na een prachtige tijd in Nieuw-Zeeland zouden Rick en ik vertrekken naar Indonesië, om prachtige eilanden te bezichtigen en te genieten van ons favoriete continent Azië. Na een tussenstop in Sydney, waar Rick een aantal gesprekken had met eventuele klanten, vlogen we door naar Denpassar. Daar brachten we één nacht door waarnaar we naar Ubud zouden vertrekken. We werden gelijk verliefd op dit kleine en lieve stadje. Een relaxte, pure sfeer waar Rick en ik erg van hielden. Voordat we zouden beginnen in het asiel, hadden we een week de tijd om te ontspannen en te wennen aan het nieuwe klimaat, een nieuw continent. Eerlijk is eerlijk: dit relaxte leven beviel ons zo erg, dat we er tegenop zagen aan de bak te moeten in het asiel. Met lood in onze schoenen vertrokken we dan ook naar onze eerste 'werkdag'. Eenmaal daar schrokken we ons kapot van alle honden, het keiharde werken, de stank en het leed. Toch maar de schouders eronder gezet en de eerste dag doorstaan. Met een flinke maaltijd en een borrel de dag besproken en toch besloten nog even door te zetten en goed werk te leveren voor de honden. Zo gezegd zo gedaan. Zo gedaan, dat we niet de oorspronkelijke twee weken hebben gewerkt, maar ook de werken erna. We hebben heel veel leed gezien; Honden die mishandeld zijn, bijna vermoord zijn en zo vreselijk ziek waren van het leven op straat, dat in veel gevallen besloten werd de honden in te laten slapen. Ondanks dit leed, intens genoten van de tijd in het asiel waarbij wij het gevoel hadden echt iets konden betekenen. Snoeihard werken in 35 graden. Kooien schoonmaken, honden wassen, ontvlooien, ont-teken, knuffelen, poep en pies opruimen en last but not least, een hondje in huis gehaald om voor haar te zorgen buiten het asiel om. We noemden haar Holly en was favoriet in de buurt vanwege haar bijzondere kleur en vacht. Holly bleek niet alleen favoriet in de buurt te zijn, ook Rick en ik werden verliefd op haar. Tijdens vele etentjes buiten de deur, uren gesproken of Holly het leven op Bali zou overleven. Volgens ons niet. Dit betekende maar één ding: Holly naar Nederland halen. Dit is ons gelukt en leeft ze nu een veilig, liefdevol leven in Nederland.

De tijd in Bali heeft ons veranderd. We hebben inzicht gekregen in het leven, ons leven en dat van anderen. We zijn erachter gekomen dat we een geweldige tijd hebben gehad op Bali, dat we herinneringen hebben gemaakt die wij altijd bij ons zullen dragen. Deze zijn bijzonder, mooi, moeilijk en keihard. Maar één ding is zeker: één hond hebben wij kunnen redden, daar zijn wij beretrots op.